Horror hormonen

Het houdt me al maanden bezig: de uitspraak van het sporttribunaal CAS over de Zuid-Afrikaanse atlete Caster Semenya. Ze had een rechtszaak aangespannen tegen de internationale atletiekunie IAAF. Caster is een hyperandrogene atleet. Ze is een vrouw met meer dan 5 nanomol testosteron per liter bloed. Van de IAAF moet ze daardoor verplicht hormoontherapie ondergaan om haar testosteronspiegel te verlagen. Doet ze dat niet, dan mag ze niet deelnemen aan internationale wedstrijden. De CAS gaf toe dat de regel van het IAAF ‘discriminatoir’ is. Met de uitspraak probeert de CAS, zoals ze het zelf verwoordt, de integriteit van vrouwenatletiek op de middellange afstanden te bewaren.

Schandalig dat de Australische Olympische kampioen Ian Thorpe ooit onze zwemlegende Pieter van den Hoogenband het vuur aan de schenen legde. Ian Thorpe heeft schoenmaat 52. Hij is geboren met zwemvliezen. Ze hadden zijn tenen moeten amputeren, dat had pas eerlijk geweest. De spanwijdte van de armen van zwemmer Michael Phelps is acht centimeter langer dan zijn lichaamslengte. Dat zie je alleen bij apen. Hij won 23 gouden Olympische medailles. Dat kun je niet eens meer knap noemen als je geboren bent met zo’n fysieke afwijking.

Caster Semenya heeft bij haar geboorte hardloop specifieke voordelen meegekregen. Dat kun je niet eerlijk vinden, maar het leven is niet eerlijk. Kom je als langeafstandsloper niet uit Oost-Afrika, houd er maar mee op. Schaatste je in het tijdperk Sven Kramer, je bent vooral tweede geworden. Fietste je mee in de Tour de France tijdens de gloriedagen van Lance Armstrong, je was kansloos. Ben je atlete in de tijd van Caster Semenya, dan heb je pech.

Omdat we slecht met oneerlijkheden om kunnen gaan, zijn er dopingcontroles, spelregels, leeftijdsklassen,sportstimuleringsprogramma’s in probleemwijken of Financial Fair Play. Daarmee egaliseren we excessen en trachten we de sport eerlijker te maken. Dat lukt maar ten dele.

Ajax-coach Erik ten Hag zei voor de wedstrijd tegen de Spurs: ‘Ach, wat is oneerlijk? Ajax krijgt tien miljoen aan televisiegeld, Spurs krijgt tweehonderd miljoen.’ Hiermee gaf hij aan dat sport per definitie oneerlijk is. Juist die oneerlijkheid maakt de sport mooi, daardoor komen de verhalen, de verrassingen, de extase.

De moedige Caster kondigde aan zich niet bij de uitspraak neer te leggen. De rechters van de CAS hebben niets van de essentie van de sport begrepen.