Toppers en sukkelaars

Eerst de sukkelaars. Op 1 Theresa May, die gokte op verkiezingswinst, maar verloor. Ze kijkt voortdurend als een getergde schooljuf die sommetjes op het schoolbord schrijft, maar zelf niet kan rekenen. Afgelopen week maakte een Poolse tolk een grappige freudiaanse verspreking, door haar tijdens een bezoek aan Warschau ‘mevrouw Brexit’ te noemen in plaats van ‘mevrouw May.’ Ze wordt platgewalst tussen potsierlijke populisten in haar eigen partij en een spijkerharde Europese Unie. Haar onvermijdelijke afscheid zal voor iedereen, haarzelf incluis, een opluchting zijn.

Verliezer 2: Angela Merkel. Zwaar gehavend door de arrogantie van de macht

Ook zij rekende op stevige verkiezingswinst, maar verloor, en moet nu de vernedering ondergaan van onderhandelen met de sociaaldemocraten, die nog veel harder onderuit gingen, maar uiteindelijk de troefkaarten in handen hebben.

Dan de toppers. Ik zie er drie. Bashar al-Assad, de Syrische president, scoort hoog. Van de westerse wereld moest en zou hij verdwijnen, maar Rusland en Iran sneden de Amerikanen en Europeanen feilloos de pas af. Assad zit niet als verdachte in een cel bij het Internationale Strafhof in Den Haag, maar hoog en droog in zijn paleis in Damascus.

Winnaar 2; Donald Trump. Lastige keuze, want op Guatemala, Honduras, Israël, de Marshall Eilanden, Micronesië, Nauru, Palau en Togo na, is zo ongeveer elk land in de wereld nijdig op de Amerikaanse president. Maar ook dat is een prestatie, en je kunt hem moeilijk ontzeggen dat hij de wereld totaal op z’n kop zet.

En de absolute winnaar? Kim Jong-un, de Noord-Koreaanse leider. Die moest en zou een atoombom en intercontinentale raketten ontwikkelen. Hij is daarmee het enige staatshoofd dat erin is geslaagd letterlijk de hele wereld tegen zich in het harnas te jagen. En hij trekt zich er helemaal niets van aan. Hij wilde de bom, en hij heeft de bom. Als er een Nobelprijs voor de Oorlog komt, dan gaat die naar de grote leider, Kim Jong-un.