Cliffhanger

Hij presenteerde veertien seizoenen de populaire tv-serie ‘The Apprentice' en past zijn ervaring grandioos toe. Zijn vaste zinnetjes zijn ‘we zullen zien', of ‘ik weet het al, maar jullie horen nog van me,’ of ‘misschien snappen jullie het al, maar wacht toch even af'.

En we gaan er met boter en suiker in. Neem de deadline over de Iran-deal. Trump heeft allang besloten dat hij een deel van de sancties opnieuw invoert. Waarom zegt hij dat niet gewoon nu al? Vanwege de cliffhanger. En het werkt. Europa bedelt: doe dat alsjeblieft niet. Israël bedelt: die dat alsjeblieft wél, premier Netanyahu kwam zelfs met een tv-show. Zouden Europa en Israël denken dat ze Trump kunnen beïnvloeden? Houd toch op, dat is een illusie.

Of neem die deadline over de handelsoorlog, op 1 mei. Waarom juist op 1 mei? Nergens om – omdat Trump Europa tot die dag uitstel had gegeven. Dus bleven bloednerveuze Europese ministers en diplomaten de regering-Trump tot de laatste seconde bombarderen met argumenten die ze in Washington allang kennen: een handelsoorlog kent alleen maar verliezers, ze kunnen in Amerika helemaal niet buiten ons fantastische staal en aluminium. Afijn, oude koek. Vervolgens stelt Trump de deadline met een maand uit. Waarom? Nergens om – nieuwe cliffhanger. Blije Europeanen – hèhè, nieuwe kans. Bange Europeanen – uitstel is geen afstel. Niemand in Europa die zegt: weet je wat, Trump, ga lekker je gang. Wat kan ons gebeuren? Wat meer invoerrechten – nou èn?

Het omgekeerde hoor je nooit. Zeg, Trump, nog één woord over dat staal, en KLM, TUI en Transavia stappen op 1 juni helemaal over van Boeing op Airbus. Scheelt ons trouwens een hoop invoerrechten. Staat het al voor honderd procent vast? We zullen zien, Trump, we zullen zien.