Iran

Iran, zegt Trump, beschikt niet alleen over ballistische raketten, maar gaat ook stiekem door met de ontwikkeling van kernwapens. De vraag is of hij de consequentie trekt uit zijn eigen dreigement.

De Israëliërs, blij als premier Netanyahu ook was met Trumps Iran-besluit, maken zich het meest zorgen. De krijgsmacht in het noorden van het land is in staat van paraatheid en heeft schuilkelders ingericht, uit vrees voor een aanval door Iran, of door Hezbollah vanuit Syrië. Als dat gebeurt, voert Trump dan de daad bij het woord en begint Amerika een nieuwe oorlog tegen Iran? Ik waag het op een voorspelling: vergeet het maar. Dat is niet alleen omdat zo’n oorlog niet te winnen is – denk aan de militaire zeperds in Afghanistan en Irak – maar ook door de wijze waarop Trump Europa schoffeert.

Als bondgenoten – wij dus – besluiten de relatie met Iran voort te zetten, dan volgen er ook sancties tegen Europa. Los van de vraag of Trump gelijk heeft met zijn Iran-besluit – en niemand beweert dat hij geen punt heeft – is hij door zijn radicale presentatie en dreigementen vooral bezig zichzelf te isoleren. Hij heeft nu niet alleen ruzie met Iran, maar met de Europese Unie, Rusland en China.

Nu moeten we niet net doen alsof alle gevaren acuut zijn. Het Iran-akkoord is nog geen patiënt die met loeiende sirene naar de eerste hulp moet. De hervatting van de sancties gaat via een afkoelingsperiode van 90 tot 180 dagen Lang genoeg voor het Congres, of voor de bondgenoten, om een konijn uit de hoed te toveren, bijvoorbeeld door Iran in nieuwe onderhandelingen te manoeuvreren. Dat wil Europa het liefst. Iran roept dat er niet over valt te praten, maar het land kan zich een nieuw, en nog heviger sanctieregime niet veroorloven. Laat staan diezelfde onwinbare oorlog. Als ze in Teheran en Brussel het hoofd koel houden, mogen we vast weer even doorademen.