Slag in de Poolse kolendamp
Speel de aflevering afOf luister via BNR app Spotify Apple Podcasts
Over de aflevering
Als we het aan de Verenigde Naties overlaten, is over een tijdje de Poolkap gesmolten, en staan New York, Amsterdam, Sjanghai en Vladivostok onder water. De klimaatconferentie komt dan voor de vijftigste keer bijeen om te bekvechten over een komma of een bijzin in een nietszeggende en niet-bindende verklaring. Waarschijnlijk in de Himalaya, want dat is dan het laatste droge plekje, alleen nog bereikbaar per boot.
Dat is zo’n beetje het gevoel van de klimaatbeweging, die –terecht – woedend is over de uitkomst van CAP24, de VN-klimaatconferentie in Katowice, die na weken neuzelen 133 pagina’s vrijblijvende wartaal produceerde over het nagenoeg net zo vrijblijvende akkoord van Parijs uit 2015. Ruzie over de vraag of het belangrijkste wetenschappelijke onderzoek in de verklaring zou worden opgenomen met het woord ‘verwelkomen’ of ‘nota nemen’ werd opgelost door het document gewoon weg te laten. De verklaring van Katowice doet denken aan het beeld van Zadkine in Rotterdam – het hart ontbreekt.
Dat de klimaatbeweging zelf soms meer op een religieuze sekte lijkt dan op de hoeder van de waarheid en de ijsbeer, moge zo zijn, maar twee dingen staan vast: het menselijke gedrag draagt bij aan de opwarming van de aarde, en een VN-conferentie is het slechtste gremium om daar iets aan te doen.
Het goede nieuws is dat de ecologische revolutie wel degelijk plaatsvindt, maar eigenlijk uitsluitend lokaal. President Trump is een klimaatontkenner, maar Californië was al eind jaren ’60 de eerste staat ter wereld die met loodvrije benzine en de katalysator kwam. De rest van Amerika keek meewarig naar die zweverige hippies, maar 15 jaar later volgde de hele westerse wereld. En zo wemelt het in Europa, China, India, Amerika, Afrika en al die landen die het milieu het zwaarst bevuilen van de uitstekende initiatieven en projecten van plaatselijke overheden en bedrijven. Je kunt je twijfels hebben bij de onhaalbare doelstelling ‘Nederland moet van het gas af,’ en bedenkingen hebben bij de klimaattafels of de cockpit van Wiebes. Maar het levert meer op dan de beschamende, vrijblijvende slag in de Poolse kolendamp en die 133 pagina’s holle frasen, die erop de een of andere manier in slaagden het predicaat ‘akkoord’ te verwerven.
