Topjesfabriekje

In de kwestie-Libië blijkt dat zonneklaar. De Europese Unie is formeel op de hand van de officiële regering van Fayez al-Sarraj, maar Frankrijk speelt een dubbelrol en steunt intussen diens vijand Khalifa Haftar, die vooral overeind wordt gehouden door een huurlingenleger van het Russische bedrijf Wagner. De Fransen denken dat Haftar, die zowat het hele land in handen heeft, een betere garantie biedt tegen het oprukkende jihadisme in Libië, maar omdat Haftar nu ook heer en meester is over de oliebronnen, en dus het Franse Total, gaat het ook doodgewoon om de pegulanten.

Luister ook | Oplossing Libië niet dichterbij met top in Berlijn

De Fransen erkennen hun steun, vooral in de vorm van wapens, niet openlijk, en babbelen gewoon mee met de EU, zoals op de Libië-top van afgelopen weekend in Berlijn. Maar in feite staan ze lijnrecht tegenover de rest van de Unie, en vooral Italië, dat in zijn voormalige kolonie Libië grote belangen en invloed heeft.

Terrorisme en vluchtelingen

De EU maakt zich, behalve over olie, druk over twee zaken: terrorisme en vluchtelingen. Om het dreigende terrorisme in Libië te lijf te gaan, heb je maar één optie: een gigantische legermacht, met cyber, drones, commando’s, luchtmacht en grondtroepen, die zich voor vele jaren ingraaft. Daar wil geen enkel EU-land aan.

Vluchtelingen houd je misschien tegen door een nieuwe zeeblokkade, die buitenlandchef Borell wel wil, maar dan moet je niet tegelijkertijd met vrome praatjes komen over het lijden van het Libische volk. Je houdt dan immers ook Libiërs tegen die de barbarij in hun land willen ontvluchten. Alleen maar aandringen op een wapenembargo en onderhandelingen, terwijl je weet dat het allemaal dooddoeners zijn, is volksverlakkerij.

Luister ook | Column Bernard Hammelburg | Zwijgende moslimwereld

Primair belang

EU-politici blijven zeggen dat de situatie in Libië een primair belang is voor Europa. Maar als het topjesfabriekje niet verder komt dat die dooddoeners, kunnen we beter eerlijk zijn en ons helemaal van Libië distantiëren. Als de ware passie van de Libiërs niet vrede is, maar elkaar overhoop scheten, laten ze dan vooral hun gang gaan. Dan kan het topjesfabriekje weer fris aan de slag met het volgende probleem waarbij de gezamenlijke vuist ontbreekt – Iran, of zo, of Oost-Oekraïne.