Afghanistan-leugens

Misleid? Niet op de hoogte gebracht? Om de tuin geleid? Waar komt die onzin toch vandaan? Het heeft jarenlang gekrioeld van de waarschuwingen, dodelijke analyses, opbiechtende generaals en draaiende politici. Een willekeurige greep:

In maart 2009 schreef de Independent uitgebreid over de verloren oorlog. President Obama werd geciteerd: ‘Nee, Amerika is de oorlog niet aan het winnen,’ en hij erkende dat zijn land ‘aan een exit-strategie dacht.’ Een maand later appelleerden de Democraten in het Congres. ‘We worden erin gezogen, en komen er nooit meer uit.’ Vlak daarna, ook in 2009, tekende ik zelf in Afghanistan, uit de mond van Stanley McChrystal, de Amerikaanse bevelhebber van de internationale vredesmacht, dit citaat op: ‘Als je me vraagt hoe het met de oorlog in Afghanistan gaat, is mijn eerlijke antwoord: geen flauw idee.’

Uruzgan

Na de Nederlandse missie in Uruzgan, ging Nederland, op initiatief van GroenLinks en D66, politieagenten trainen in Kunduz. Daar kwam nauwelijks iets van terecht. Er waren te weinig rekruten, ze kregen hooguit een stoomcursusje, en het opleiden kostte per agent een half miljoen euro . De Volkskrant ploos het in 2012 allemaal precies uit. Gepikeerde politici bleven volhouden dat we daar echt goed werk deden.

Luister ook | Zwijgende moslimwereld

Ook in 2012, wilde GroenLinks, zelf een van de initiatiefnemers, de handdoek in de Afghaanse ring gooien. In 2013 fileerde de Washington Post de mislukte westerse poging om Afghanistan van de opiumteelt af te krijgen. Het was, en is nog steeds, verreweg ’s werelds grootste opiumproducent. Nederland had in Uruzgan zelfs het kolderieke idee dat je boeren in plaats van papaver aan het verbouwen van saffraan kon krijgen, een project waar we nooit meer iets van hebben gehoord.

Om de tuin geleid

Ja, we zijn door ministers en generaals stevig om de tuin geleid. Maar van de plotselinge klaagzang van Kamerleden snap ik niets. Alsof ze van al die overtuigende publicaties nooit een letter hebben gelezen. Alsof de eindeloze werkbezoeken die ze zelf brachten, nooit hebben plaatsgevonden. Tijd dus om de vraag om te draaien: waar was de Tweede Kamer eigenlijk zèlf? De klaagzang over achtergehouden of misleidende informatie door de regering is wel érg obligaat.