Opinie | Verboden toegang

Nu Omikron het beeld van corona verandert – veel meer besmettingen, maar milder – is het extra interessant om te zien wat het draconische beleid oplevert dat de stad New York deze week invoerde. Simpel gezegd: als je ouder bent dan 5 mag je nergens meer in, tenzij je bent gevaccineerd.

Dus geen toegang tot restaurants, kantines, theaters, zwembaden, sportscholen, maar ook niet tot je werk. Werkgevers zijn verplicht van al hun werknemers bij te houden of en wanneer ze zijn gevaccineerd, van kleine winkeltjes tot het grootste bedrijf. En de sancties zijn pittig: duizend dollar boete per niet gecontroleerde werknemer. Oostenrijkse toestanden, dus. Maar vaccinatieplicht is onder Amerikaans recht niet mogelijk, dus wie niet wil, hoeft nog steeds niet. Alleen komt hij simpelweg nergens meer binnen.

Dat burgemeester De Blasio met zijn decreet waarschijnlijk hele series wetten, en ongetwijfeld ook grondrechten, schendt, lijdt geen twijfel. De Texaanse gouverneur Abbott draait het om door zich te verzetten tegen vaccinatiedwang, of de plicht om mondkapjes te dragen. Enkele maanden geleden ging hij nog verder: werkgevers die werknemers zouden controleren op vaccinatie, konden daarvoor duizend dollar boete krijgen.

Tot nu toe waren het juridische schermutselingen, hoewel – voornamelijk onder Republikeinen – het schuim van woede al op de lippen komt als het woord vaccin zelfs valt. Nu is het plotseling vooral een statistische kwestie geworden: gaat die superstrenge New Yorkse vaccinatieplicht leiden tot een daling van het aantal besmettingen, in een metropool waar 9 miljoen mensen op een kluitje wonen? Dat is waarschijnlijk, maar als het zo is, wat gaat de samenleving met die kennis doen? Er zijn beroemde, absurdistische statistiekjes uit het wegverkeer: hoe lager de toegestane snelheid, hoe geringer het aantal ernstige ongelukken. Als je al het verkeer volledig verbiedt, weet je zeker dat het aantal ongelukken naar nul zal dalen.

Veel Amerikanen hebben het gevoel dat New York nu zo’n surrealistische situatie aan het bereiken is. Natuurlijk, voor veel New Yorkers is thuiswerken of -studeren een optie, maar voor miljoenen gaat dat simpelweg niet. Daarmee wordt de New Yorkse regel een model voor een steeds duidelijker wordend dilemma: wat doe je met de weigeraars – ongetwijfeld onevenredig vaak besmet – in een land waar een sociaal vangnet ontbreekt? Daar hebben ze niet over nagedacht.