Opinie | Knuffelvluchtelingen

Wat hartverwarmend om te zien hoezeer de EU haar best doet om Oekraïense vluchtelingen op te vangen. Gemeentes, particulieren, regeringen – iedereen heeft de deuren wagenwijd opengezet. Het is één groot Europees ‘Wir schaffen Dass,’ de Oekraïners zijn knuffelvluchtelingen. Ook in Polen. Ook in Hongarije. En vanzelfsprekend in Duitsland en Nederland. 

De New York Times beschrijft het lot van twee vluchtelingen, ongeveer even oud, die op dezelfde dag aan de Poolse grens aankwamen. De 21-jarige Katja, uit de buurt van Odessa, kreeg onderdak van een man die ze een heilige noemt, met elke dag vers brood en een goed gevulde koelkast.

De andere vluchteling is Abagir, student geneeskunde. Bij de grens werd hij in elkaar geslagen, zowel lichaam als gezicht, en uitgescholden door politie en grenswachters die dat met overgave en genoegen deden. Want Abagir, 22 jaar, komt uit Darfoer, de hel van Soedan. Bijna drie jaar is hij onderweg geweest, en uiteindelijk in het Wit-Russische fuik gelopen. Belarus probeert vluchtelingen immers te dumpen in Polen.

Nu zal bijna iedereen zeggen: dit zijn appels en peren. Een Afrikaanse asielzoeker, gevlucht voor de barbaren in Soedan, en die Europa binnen wil – dat is echt iets anders dan een Oekraïense vrouw, op de vlucht voor de Russen. Voor Abagir is dat verschil niet duidelijk. Waarom wordt hij mishandeld en vernederd, terwijl Katja een gratis vliegticket kan krijgen om waar dan ook in Europa heen te reizen, met open armen ontvangen waar ze maar wil. Waarom buigt de EU de regels om en geeft verblijfsvergunningen voor drie jaar? Waarom wordt er voor de Abagirs van deze wereld geen 106 miljoen euro bijeen-gecollecteerd?

Ja, het zijn appels en peren. Maar waarom zijn voor Katja woonruime en banen beschikbaar, en wordt Abagir gezien als iemand die, als het hem al lukt Europa binnen te komen, de woning van een rechthebbende inpikt? Hoe zou het zijn als Abagir Albert heette, wit was en christen? En omgekeerd: als Katja Fatima heette en moslim was?