Opinie | ‘Tankstation met kernwapens’

We blijven het proberen: kijken in het hoofd van Poetin. Maar na ruim anderhalve maand oorlog is het misschien beter die pogingen te staken, simpelweg omdat alles waarmee de westerse wereld om zijn aandacht schreeuwt, geen enkele indruk op hem maakt. Sancties niet, politieke en financiële isolatie niet, diplomatieke initiatieven niet. Hoe groter zijn isolement, hoe verbetener hij wordt in zijn streven Oekraïne te vermorzelen. 

Wij hebben allerhande theorieën. Bijvoorbeeld dat de sancties tot een revolte zullen leiden, terwijl ruim tachtig procent van de Russische bevolking hem steunt. Of dat de tegenslag tot nu toe aantoont dat de Russische krijgsmacht uit paniekerige prutsers bestaat, terwijl de soldaten zonder scrupules massamoord plegen en steden en dorpen in een maanlandschap veranderen. Of dat tritsen politici die Kiev bezoeken Poetin intimideren. Of dat hij echt luistert naar de Oostenrijkse kanselier Nehammer, die hem opzocht. 

Minister van Buitenlandse Zaken Lavrov gaf een aardig inkijkje in de denkwijze van het Kremlin. Over een gevechtspauze als opmaat naar onderhandelingen valt niet te praten, en wat er aan diplomatiek overleg plaatsvindt is maar een zootje. Is Rusland dan tegen onderhandelingen? Nee, maar van hem hoeft het niet. Het dedain druipt ervan af. 

Maar dan moeten al die bevroren tegoeden en in beslag genomen bezittingen toch resultaat hebben? En had de Russische staat niet gefaald aflossing en rente te betalen? Jawel, maar het blijft bij schouderophalen zo lang de export van olie en gas gewoon doorgaat. Door de gestegen prijzen heeft Rusland superwinsten gemaakt, waaruit de oorlog gemakkelijk kan worden gefinancierd. Wat ongetwijfeld zou helpen is een echte olie- en gasboycot, maar we weten inmiddels dat die er niet komt. Zoals de Israëlische historicus Yuval Noah Harari het zegt: Rusland is een tankstation met kernwapens. 

Westerse politici verdringen zich om hun solidariteit met president Zelensky te etaleren. Zelensky gaat onvermoeibaar door met het toespreken van parlementen. Poetin zwijgt, ongeïnteresseerd in welke onderhandeling dan ook. Het enige moment waarop hij woedend werd was toen Joe Biden hem een oorlogsmisdadiger noemde. Toen dachten we even dat we hem bij de staart hadden en zijn zwakke plek hadden ontdekt. Inmiddels noemt de halve wereld hem een massamoordenaar, maar met een populariteit van Noord-Koreaanse proporties, ziet hij het kennelijk als geuzennaam. 

Bill Clinton zei ooit over bemiddeling: vrede is alleen mogelijk als de partijen dat zelf willen, je kunt het niet afdwingen. Een elegante manier om te zeggen dat diplomatie soms kansloos is. Zoals nu.