'Waarden in verzorgingshuizen terug naar af door coronacrisis'
Lange tijd draaide het in verzorgingstehuizen om veiligheid en doelmatigheid. De laatste jaren kwam er meer oog voor het belang van nabijheid en aandacht; voor de cliënt moest een tehuis ook een thuis zijn. Maar tijdens de coronacrisis leken die waarden op de achtergrond verdwenen en mochten cliënten geen bezoek meer ontvangen.
Verpleeghuizen gingen op slot op last van de overheid en zorgbestuurders. Familieleden konden niet bij hun geliefden langs en vaak geen afscheid nemen. Er zijn tal van schrijnende verhalen over leed en eenzaamheid tijdens de eerste coronagolf.
De zorg moet allereerst ondersteunend zijn aan de kwaliteit van leven van de cliënt, met oog voor zijn persoonlijke behoeften, schrijft de in 2014 ingevoerde Wet langdurige zorg.
Maar van die eigen inbreng van de patiënt, was afgelopen jaar weinig te merken, concluderen onze gasten in een essay over ethiek in tijden van corona: De waardigheid van de cliënt was niet langer het uitgangspunt en door de coronacrisis zijn vele waarden in de wacht gezet.
Onze gasten:
Andrea Frankowski is onderzoeker en opleidingsmanager bij de Nederlandse School voor Openbaar Bestuur en doet onderzoek naar partnerships in de zorg.
Henk den Uijl werkt als politiek filosoof bij de Nederlandse School voor Openbaar Bestuur. Hij doet onderzoek en verzorgt onderwijs over onder andere toezicht, integriteit en de verhouding tussen Staat en maatschappelijke organisaties.
De verpleeghuiszorg lijkt in de crisissituatie (onbedoeld) gereduceerd geraakt tot vooral een medisch vraagstuk, waarin het in leven houden van mensen centraal staat en het ondersteunen van een waardig bestaan in brede zin op de achtergrond is geraakt, schrijven zij in hun essay. Hoe krijg je ook die waarde weer ingeworteld in de zorgcultuur?
Zorgvernieuwers
In het Maastricht UMC+ is met succes een behandeling uitgevoerd, waarmee de amputatie van het onderbeen kon worden voorkomen. De patiënt had een ernstige onderbeenbreuk, maar door een 3D-geprint implantaat kon zijn been behouden worden.
Elk jaar lopen tientallen mensen een ernstige botbreuk van het onderbeen op. Doordat het ontbrekende stuk bot te groot is om herstel nog mogelijk te maken, wordt vaak tot amputatie overgegaan. De nieuwe behandelmethode moet een aantal van die beenamputaties voorkomen.
