De koningshuizen van de Lage Landen

In Nederland was Willem I teleurgesteld dat hij met de afscheiding van België de helft van zijn rijk verloor, maar hij was blind voor de rol die hij daarin zelf had gespeeld. Willem II genoot een reputatie als Held van Waterloo, maar gold ook als warhoofd. En Willem III was een driftkikker die op industriële schaal vreemd ging.

Luister ook | Buurland, wat doet u nu? #12: Het Europa van de Lage Landen

Ook over de Nederlandse koninginnen valt heel wat te vertellen. Over Wilhelmina, de oorlogskoningin en Neêrlands symbool voor standvastigheid. Over Juliana, die haar oor liet hangen naar een dubieuze gebedsgenezeres, en zo in ruzie kwam met haar man. En Beatrix, de wereldverbeteraar die bij haar inhuldiging werd uitgejouwd.

Om te eindigen bij Willem-Alexander, de 'Prins Pils' die verblind door liefde de zonden van zijn schoonvader probeerde weg te wassen. En daarna liefkozend door zijn verloofde werd weggezet als 'je was een beetje dom'.

Ook in België valt heel wat te vertellen over de vorsten. Leopold I voelde zich ingesnoerd door de liberale grondwet, en liet dat ook merken. Zijn zoon Leopold II jaagde miljoenen Congolezen de dood in bij de uitbuiting van zijn persoonlijke kolonie. Albert I ontpopte zich tot held van de Eerste Wereldoorlog, maar zijn opvolger Leopold III verpeste het imago van het koningshuis door zich in de Tweede Wereldoorlog tegen de zin van zijn regering over te geven aan nazi-Duitsland.

Zijn zoon Boudewijn ontketende met zijn verzet tegen de legalisering van abortus een grondwettelijke crisis, broer Albert II wilde pas zijn buitenechtelijke dochter erkennen nadat een rechter hem had gedwongen tot een DNA-test. Koning Filip ten slotte, presteert beter dan iedereen verwacht, maar dat is vooral omdat de verwachtingen zo laag gespannen waren.