Fragiele vrijheid
Het is 7 januari, de verjaardag van mijn vader. En sinds 2015 ook de dag dat ik stilsta bij Charlie Hebdo. Het is voor mij zo’n ‘ik weet nog precies waar ik was’-moment. Beklemmende onvrijheid. Angst. Dreigementen die waarheid werden. Rushdi, Hirsi Ali, Wilders, grote groepen beveiligers om hen heen. Kogelwerende vesten, gepantserde auto’s; ineens werd glashelder dat het geen voorzichtige voorzorg maar bittere noodzaak was. Twaalf mensen vermoord. Neergemaaid met Kalasjnikovs.
Ik dacht dat het een kantelpunt zou zijn. Dat de schok niet na een week voorbij zou zijn. Dat het een streep in het zand zou zijn, tot hier en niet verder. Wij bepalen de grenzen aan onze vrijheid, niet jullie. Wij zullen bespotten tot júllie erbij neervallen, niet wij.
Was het maar waar.
Nep-bomgordels
‘De satire is nog nooit zo fragiel geweest. Die wordt van alle kanten aangevallen’, zegt een van de Charlie Hebdo-overlevenden in de Volkskrant. Ze vindt vooral extreem-linkse activisten op haar pad. Mensen die een lezing op een universiteit verstoren door met nep-bomgordels de zaal in te komen omdat de sprekers ze niet aanstaan. De vrijheid van meningsuiting wordt niet alleen bedreigd door jihadisten en radicale moslims, maar ook - zeer luidruchtig - door deze identitair-linkse bewegingen die hun pijlen niet richten op geloofsgekkies of extreem-rechts maar op het gematigde midden.
Luister ook | Mooiste media decennium
Een vervelende eigenschap van gematigde mensen is dat ze gematigd zijn. Ze trekken geen strepen in het zand maar veren mee, steeds een beetje verder met de harde schreeuwers. Ze willen tegen beter weten in geloven dat de andere kant misschien ook waar is. Ja, de Iraanse machthebbers willen nog altijd Salman Rushdie vermoorden omdat hij een boek schreef dat ze niet aanstond, maar Donald Trump is ook best eng!
Donald Trump
En dus had de NOS het over een ‘populaire architect van de groeiende invloed van Iran in het Midden-Oosten’ bij de duiding van de aanslag door Amerika op de staatsterrorist Soleimani. Invloed, dat is een mooi eufemisme voor terroristische overheersing van buurlanden. Er volgde zelfs een filmpje over de ontroostbare dochter van de gedode terroristenleider. Buitenhof noemde de Iraanse boef een ‘vooraanstaande militaire leider’. In De Wereld Draait zei Beatrice de Graaf dat Soleimani zélf geen terrorist was, hij richtte alleen terroristische organisaties op en stuurde terroristen aan. Nou dat valt allemaal best mee nietwaar…
Luister ook | Censuurkartel
Mijn verbijstering heeft al lang plaatsgemaakt voor verwondering.
Als Charlie Hebdo geen kantelpunt was, wat dan wel?
Marianne Zwagerman
Marianne Zwagerman is schrijver en innovatiestrateeg en geeft haar visie op het medialandschap met een scherp oog voor onafhankelijkheid en goed besteed belastinggeld.
