Drukpers

In Limburg zijn de werklozen bijna op en dus is er niemand meer te vinden die voor tweehonderd euro per maand zes dagen per week midden in de nacht zijn bed uit wil om kranten in brievenbussen te stoppen. Dus moest Roy, die tegenwoordig hoofdredacteur van de Limburger is, zelf op pad. Twee weken geleden zou ik hem nog voor gek hebben verklaard.

Ik begrijp heus dat er ooit een tijd was waarin er logica zat in het proces van het drukken en verspreiden van een krant. Maar in 2018 is daar geen toch enkel motief meer voor te vinden? Er is zelfs bijna geen bejaarde die geen tablet, smartphone of laptop bezit. Het idee dat je uren oud nieuws op een fiets gaat rondbrengen is zo totaal debiel dat je het niet eens uitgelegd krijgt aan mensen onder de twintig.

Maar toch. Ik keek laatst The Post. De film die het waargebeurde verhaal vertelt van The Washington Post die in 1971 uit de geheime Pentagon Papers publiceert, waaruit blijkt dat Amerikanen jarenlang werden voorgelogen over de kansen om de oorlog in Vietnam te winnen. Het is een draak van een film, bedoeld als ode aan de journalistiek. Maar hoe drakerig ook, ik kreeg kippenvel op mijn armen bij de scènes waarin onder hoge tijdsdruk advocaten worden ingevlogen om de risico’s in te schatten. De hoofdredacteur en de uitgever riskeren gevangenisstraffen. Ondertussen zijn de loodzetters druk om de letters in de matrijzen te stoppen.

Zo ambachtelijk was het krantenvak toen nog. Het besluit valt: publiceren! De krant zakt, de grote drukpersen stampen, de pennenbakjes op de bureaus van de redacteuren schudden ervan. Ineens schaamde ik me voor de felle strijd die ik voerde tegen het museum in de hal van het krantenbedrijf waar ik negen jaar werkte. Die ouwe meuk moest weg bij de ingang! De toekomst moest in beeld, niet het verleden! Ik stampvoette net zo lang tot er tv-studio’s voor in de plaats kwamen. Natuurlijk is de snelheid waarmee nieuws nu verspreid wordt geweldig. Maar toch lijkt de impact groter op papier. De schaarste, het idee dat niet iedereen het kon maken. Dat een drukpers macht gaf. En daarmee een grote verantwoordelijkheid. Misschien neem ik wel een krantenwijk.