Toerisme-boulimia

Door de gloedvolle overwinning van Duncan mag ons land de volgende editie organiseren van het Eurovisie miljoenenspektakel, in 2020. Dat kost 30 miljoen euro. Maar daar krijgen we internationale aandacht voor terug. Plus hordes toeristen en journalisten die komen overnachten…. in Amsterdam. Want dat de hoofdstad met deze prijs aan de haal gaat, staat voor mij wel vast.

Ook al stuurde een aantal concurrerende burgemeesters dit weekend meteen al een sms'je aan premier Rutte, om het te mogen doen. Den Haag, Rotterdam, Zwolle, Arnhem en Utrecht hebben zich al gemeld. En in het achtuurjournaal kreeg het MECC in Maastricht zondag alle tijd om z’n kandidatuur te bepleiten. Maar ze kunnen zich in Limburg de moeite besparen. Als meest Europese stad van het land met een eigen vliegveld nota bene, zijn ze toch volkomen kansloos.

Wat Assen is voor de Formule 1, is Maastricht voor het songfestival. Ondanks het internationale imago, de superieure faciliteiten en de perfecte bereikbaarheid hebben ze het nakijken. Omdat emotie het wint van de ratio. Amsterdam profileert zich graag als de “Gay Way to Europe” en is daarmee onverslaanbaar, als droomlocatie voor dit extravagante evenement. Rationele bezwaren spelen totaal geen rol. Noch het feit dat toeristen eigenlijk helemaal niet welkom zijn in de hoofdstad. Amsterdammers hebben een complexe haat-liefde relatie met toeristen.

Met hun ratelende rolkoffertjes op de keien van de gracht, op weg naar hun Airbnb-adresjes. Straks rinkelt opnieuw de kassa voor dezelfde stad die vorig jaar nog de letters ‘I Amsterdam’ liet verwijderen, omdat het een te grote aantrekkingskracht uitoefende op toeristen. Onder het motto: ‘Het is hier geen pretpark!’ doet de hoofdstad al een tijdje z’n uiterste best om toeristen zoveel mogelijk te weren uit de overvolle binnenstad. Waarom juist dáár dan zo nodig het songfestival houden? Als er zoveel steden staan te trappelen om het evenement te hosten?

Amsterdam is ziek. De hoofdstad lijdt aan een soort toerisme-boulimia. Het ene moment proppen ze zich dwangmatig vol met zoveel mogelijk buitenlandse bezoekers. Die het volgende moment in paniek weer worden uitgekotst. Een betere spreiding over het land van al die toeristen zou daarvoor een uitstekende therapie zijn. Mijn advies: Gun Maastricht de muziek, dan is iedereen blij. En zo hoort dat bij de jaarlijkse hoogmis van de blijheid.

Prettige maandag!