Galblaasfestival

Vergeet Pinkpop of Best Kept Secret met hun lullige lachgasballonnetjes. Laat me niet lachen. Mijn persoonlijke microfestival werd opgeluisterd door de moeder van alle verdovende middelen: Morfine. Als een kind zo blij en gelukkig kwam ik uit de narcose. Ik was de Pope of Dope. Met een kijkoperatie via de navel was mijn galblaas intussen vakkundig verwijderd, een verbluffend staaltje medische technologie. Een dag na de buikoperatie mocht ik alweer naar huis. Zónder galblaas maar mét een paar waardevolle inzichten.

Over de kwetsbaarheid van het bestaan, natuurlijk. Dat iedereen uit het niets zomaar ineens op de operatietafel kan belanden. Over het belang van een goede arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zzp'ers. Maar ook over de voordelen van zo’n gedwongen time-out en de plotselinge reset van een overvolle agenda. Over de vergrijzing: Het schijnt dat 80 procent van alle zorgkosten in een mensenleven in de laatste drie jaar daarvan worden gemaakt. Mijn kamergenoten waren 80 en 93.

Maar vooral ook over het vakmanschap en de enorme toewijding waarmee zorgprofessionals hun werk uitvoeren, onder hoge druk. Alle clichés zijn waar. Nergens ter wereld is de zorg zo goed geregeld als bij ons. Dat is een waardevol en kostbaar bezit waar we uiterst zorgvuldig mee moeten omspringen. Uiteraard. Maar het kan zeker geen kwaad even stil te staan bij het waanzinnig hoge niveau van medische zorgverlening dat we in Nederland hebben bereikt.

Daarnaast ervoer ik een plotseling besef van culturele identiteit. Het ziekenhuis namelijk is de perfecte afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Een dwarsdoorsnede van de maatschappij. Zeker bij de spoedeisende hulp in het weekend, tussen gehavende klussers en bejaarde slachtoffers van e-bike-ongevallen. Dát zouden ze nieuwkomers in ons land moeten aanbieden, twee dagen ziekenhuisopname. Het is de perfecte inburgeringscursus, op een vierpersoonskamer zonder privacy. Met om half zes aardappelen met jus. En bij vertrek eerst nog een nummertje trekken bij de apothekers balie. Hollandser kan bijna niet.

Wat ik mij alleen afvraag is welk bureau toch die namen verzint voor gefuseerde zorginstellingen. Het karaktervolle Westfries Gasthuis heet ineens Dijklander Ziekenhuis locatie Hoorn. Waarom?

Prettige maandag!