Opinie | Vaarwel polderparadijs

Aan al het goede komt een einde, luisteraars, zo ook aan deze column bij BNR. Volgende week op dit tijdstip schalt na 5,5 jaar voor het laatst een welgemeend ‘prettige maandag!’ door de ether. Laat ik daarom nu alvast zeggen: het was mij een waar genoegen, vaarwel! Ook al zijn we in de tijd samen, die we nu achter ons laten, niet veel opgeschoten met elkaar.

Zelfbeklag en slachtofferschap

Integendeel: de Nederlandse samenleving heeft zich alleen maar verder vastgedraaid, in zelfbeklag en slachtofferschap. Elke lichtheid ontbreekt in het maatschappelijk debat. Het laatste spoortje zelfspot lijkt binnen die paar jaar volledig te zijn verdwenen. Milde ironie werd bijtend sarcasme of ijskoud cynisme. Echt veel gezelliger is het hier niet geworden, op dit hele kleine stukje aarde. Ooit ons eigen polderparadijs achter de dijken.

Onwrikbare standpunten

En toch staan we nog altijd bovenin alle lijstjes. Er is bijna geen land te vinden waar de mensen zo rijk en gelukkig zijn, zo veilig en hoogopgeleid, zo vrij, stabiel en gelijkwaardig als in Nederland. Maar helaas wil het polderen al een tijdje niet meer zo lukken. Consensus, over welk onderwerp dan ook, lijkt verder weg dan ooit. Laat staan dat partijen toenadering vinden over de echt hete hangijzers: energietransitie, wooncrisis, zorg, onderwijs. Niet eerder zag ons land zich gesteld voor zulke grote uitdagingen. Maar van enige compromis-bereidheid is totaal geen sprake. Onwrikbare standpunten worden met religieus fanatisme beleden. Elke vorm van tegenspraak wordt als een persoonlijke aanval opgevat. In onze totaal versnipperde volksvertegenwoordiging worden tegenstellingen maximaal uitvergroot. Door politici die lijden aan profileringsdwang. En daarvoor ruim baan krijgen in onze talkshow-cratie. Saamhorigheid zien we alleen nog terug in de cancelcultuur met z’n gedeelde haat en lynchpartijen op social media.

De kloof bestaat niet

Wie Twitter gelooft ziet werkelijk overal tweedeling en fragmentatie: tussen arm en rijk, jong en oud, stad en land, man en vrouw, vast en flex... Daartussen gaapt een diepe kloof, zo lijkt het. Maar het zijn alleen de extremen, aan de randen van die kloof, die zich luidkeels laten horen. De overgrote meerderheid, het zwijgende midden, is helemaal niet zo boos: de gemiddelde Nederlander is best tevreden als je het mij vraagt. Er is zoveel meer dat ons verbindt dan verdeelt. Maar door alle rumoer die een kleine maar uiterst vocale minderheid teweegbrengt, gaat alle nuance uit het midden verloren. En vervliegt in hoog tempo alle hoop op een zinvolle en normale dialoog.

Ik wens u nog vele prettige maandagen!