#7 Coronataal: Nog geen dag thuisgebleven
Voor sommige communicatieve beroepen is thuiswerken geen optie. Onafhankelijk fotojournalist Robin Utrecht is tijdens deze crisis elke dag op pad, wel is hij extra voorzichtig. Met aanpassingen kan hij zijn werk blijven doen. Alleen onopvallend een foto maken op een perron of winkelstraat is er niet meer bij: ‘Ik val nu veel meer op’.
Robin Utrecht is een van de meest bekende nieuwsfotografen van Nederland. Zijn beelden zijn dagelijks in kranten en op tv te zien.
Wat is de impact op jouw werk?
'Fotografisch is het een ontzettend interessante tijd. Ik ben nog geen dag thuisgebleven sinds de uitbraak van het coronavirus. Een lege stad fotograferen kan normaal gesproken alleen om vier uur ’s ochtends. De leegte op veel plekken is surreëel. Verder wil ik de impact vastleggen van dit virus. Compleet ingepakt mocht ik in het Amphia Ziekenhuis Breda meelopen met artsen, ook op een IC. Daar zie je hoeveel mensen aan het werk zijn, de hectiek. Dat wil ik laten zien. Uiteraard met toestemming en zonder patiënten in beeld te brengen. Door dezelfde beschermende kleding te dragen als het medisch personeel, voelde ik hoe het voor hen is om zo te moeten werken. Na afloop heeft een verpleegkundige mijn apparatuur grondig ontsmet. Dat gebeurt eigenlijk nooit!'.
Lukt het om anderhalve meter afstand te houden?
'Meestal wel. Ik heb sowieso altijd een telelens bij me. Bij een van de eerste persconferenties van premier Rutte waren er te veel fotografen dicht op elkaar. Daarna is besloten om fotografen te laten roteren. Dan moet je een beetje mazzel hebben. Zo was het ‘hamstermoment’ waarop minister Hugo de Jonge omkeek naar de gebarentolk maar vanaf één plek goed te fotograferen. Bij een drive-in testlocatie wilde ik het liefst iemand vanuit de auto fotograferen maar dat was te dichtbij. Dus koos ik voor een foto via het zijraam'.
Is jouw communicatie met mensen die je fotografeert nu anders?
'Het voelt nog steeds een beetje ‘akward’ als ik op iemand afloop, voor een portret bijvoorbeeld, en dan geen hand geef. Zo maakte ik een portret van IC-arts Diederik Gommers en hij hield wel drie meter afstand. Dat is normaal natuurlijk niet zo. Contact maken, een praatje vooraf om het ijs te breken is nu anders. Ik heb nu ook vaker discussies met mensen in openbare ruimtes. Zij vragen of ik wel toestemming heb om te fotograferen zoals laatst op Schiphol of in een winkelstraat. Ik val nu natuurlijk veel meer op. En het lijkt wel of er bij mensen nu meer spanning op staat: iedereen is ‘on alert’'.
Ben je zelf bang om besmet te raken?
'Niet direct, maar ik ben wel extra voorzichtig. Juist omdat ik in veel publieke ruimtes kom en op een dag allerlei deurkrukken aanraak. Het veiligst is natuurlijk om thuis te blijven maar ik ga naar de markt in Den Haag en bezoek ziekenhuizen. Het gevolg is dat ik nu niet bij mijn moeder langs ga. Door veel op pad te zijn, kom ik ook onverwachts mooie initiatieven tegen. Zo hoorde ik ergens gezang: het bleek een volkszanger te zijn die ouderen toezong. Ze stonden allemaal op de galerij van de flat te luisteren, keurig op anderhalve meter afstand van elkaar'.
Luistertip van BNR
Interesse in communicatie en taal? Luister dan eens naar de podcast Woordwaarde.
