Kwart erflaters negeert nabestaanden

Er gaat overigens lang niet altijd een conflict vooraf aan onterving. Een ouder kan ook simpelweg vinden dat een kind 'bij leven' al voldoende geld toegestopt heeft gekregen. Maar hoe je het ook wendt of keert: naarmate de verrassing groter is, wordt de drang om het mislopen van een erfenis niet voor zoete koek te slikken groter, zegt Katelijne van Barneveld, voorzitter van de Vereniging Erfrechtadvocaten Nederland. 'Degene die daar in eerste instantie last van heeft, is het kind dat wél erfgenaam is. Dus in feite bereikt vader of moeder daarmee een averechts effect.'

Vaak durven ouders het niet aan om een kind 'actief' te onterven, maar het resultaat voor het kind is volgens Van Iperen hetzelfde. 'Er zit verschrikkelijk veel emotie bij en ouders die dit doen hebben daar vaak lang over nagedacht. Ik vraag mensen ook altijd of ik de reden van de onterving erbij moet zetten, maar de meeste mensen willen dat niet. Ik denk dat ze vaak in een conflictsituatie zitten en er al zoveel onuitgesproken zaken zijn dat dit niet meer nodig is. Soms volstaan ze met een zinnetje als: 'wegens naar ik vermoed bij mijn kind bekende redenen'.'

Aan het testament peuteren

Een testament is in feite het laatste woord van de ouder en dat beperkt al de ruimte van de kinderen om alsnog vragen te stellen, zegt Van Iperen. Toch bepleit Van Barneveld een grotere openheid in het testament over de drijfveren van de erflater. Dat verkleint volgens haar de kans dat er alsnog aan het testament wordt gepeuterd. Ze komt te vaak tegen dat kinderen geen enkel benul hebben van hun onterving. 'Ik denk dat ouders meer kunnen communiceren over wat de reden is.'