De Schaal van Hebbûh: een snars snappen van Pokémon Go

Over de aflevering

Ik was vanochtend een half uur te laat bij BNR. Sorry. Ik deed veertig minuten over mijn fietstocht terwijl het eigenlijk in een kwartiertje af te ronden is. Wel heb ik zeven Pokémons gevangen. Mijn handen zijn er nog koud van.

Nooit eerder had een game zo snel zo'n grote impact als Pokémon Go. Virtuele poppetjes zoeken in de fysieke wereld, je moet er maar opkomen.

Toen onze Bram nog een Brammetje was
Ik wil even met je terug in de tijd. Toen Pokémon eind jaren 90 een rage werd, wilde ik daar als kind natuurlijk graag aan meedoen. Thuis mocht ik de cartoon niet kijken, zo midden op de dag, dus dan ging ik naar vriendjes om daar te kijken. Van hen kreeg ik kaarten en zo bouwde ik een aardige kaartstack op.

Maar... ik begreep er eigenlijk helemaal niks van. Van hoe je nou een goede stack moest opbouwen, wat CP was, hoe zeldzaam een Pokémon was, of het een active of basic was, waarvoor prize cards en energy cards waren en waarom de ene set beter was dan de ander. Ik begreep er geen snars van en ik was zeker niet de enige.

Terug naar het nu
Nu dacht ik, 20 jaar later: ik heb een nieuwe kans! Ik mag weer meedoen! Ik haak aan bij het begin! Maar na een week spelen is het eigenlijk stiekem weer hetzelfde: onuitspreekbare namen, extra krachten waar ik geen idee heb wat ik ermee moet en gevechten waar ik het begin, noch het eind van begrijp.

Door de game word ik ook niet geholpen. Online zijn veel tutorials te vinden, maar die vervallen ook al snel in vakjargon. Dat lijdt tot behoorlijke frustraties.

Voorbeeld: ik heb alle moeite gedaan om naar level 5 te komen, want dan mag je naar de PokeGym. Nou kwam ik daar aan, maakte een selectie om te kunnen vechten en in een halve minuut waren al mijn Pokémons dood. Of verslagen. Of beduusd. Of weet ik hoe het heet. Het voelde precies zo als toen ik die ene keer dat ik meedeed met het kaartspel, verslagen werd en toen toch maar weer 'dichtste bij de muur' en handjeklap met de kaarten ging spelen.

Het blijft awesome
Even voor de duidelijkheid: het is echt een supertoffe revolutie op gamegebied en het is ook te gek om al die Pokémons in de echte wereld te gaan zoeken, zoals het ook cool is om dinoplaatjes te verzamelen. Maar ik denk dat de moeilijkheidsgraad bij heel veel mensen parten speelt. En nu ik niet echt verder kom, begint de verveling voorzichtig te komen.

De Schaal van Hebbûh
Om er een conclusie aan vast te plakken: de game Pokémon Go is Prima om te Hebbûh. Dat is een schaal boven Wil ik niet Hebbûh, maar onder het summum van de hebbûhschaal Hebbûh Hebbûh Hebbûh. Het is een baanbrekende game die iets bewerkstelligt wat geen andere game ooit gelukt is, maar ik weet niet hoe lang het leuk blijft.