Humberto's verhaal | Maracanã...
Elke week sluit Humberto Tan het programma BNR Sportzaken af met een verhaal. Deze week gaat het over een van 's wereld beroemste stadions: Maracanã.
Jarenlang sprak ik de naam totaal verkeerd uit: ‘Maracanja’. Sinds kort weet ik beter. In Rio de Janeiro zeggen de carioca's: ‘MarrakannA’. De vier grootste clubs in die prachtige stad van koning futebol en de Copacabana, Flamengo, Fluminense, Vasco da Gama en Botafogo, proberen in dat enorme stadion eeuwige roem te bereiken.
Eerder dit jaar was ik in Rio. Maracanã was nog een enorme bouwput, maar wonder boven wonder, toch start vanavond het toernooi om de Confederations Cup. Het is een toernooi tussen de kampioenen van de verschillende continenten, aangevuld met de wereldkampioen en het organiserende land. Brazilië, het land met de meeste voetbalprijzen ter wereld, heeft de cup al drie keer gewonnen. De goddelijke kanaries hebben mede door al die prijzen een gigantische voetbalreputatie.
Toch hangt rond Maracanã nog altijd de geur van de grootste wond van de Braziliaanse voetbalgeschiedenis. Dat komt door het WK voetbal in 1950. Brazilië kon niet verliezen. Ten eerste was het een sterk team. Van Zweden werd bijvoorbeeld met 7-1 gewonnen en van Spanje met 6-1. Bovendien was het WK in eigen land, werd de finale tegen kleine buur Uruguay gespeeld, in het grootste stadion ter wereld, met bijna 200.000 vooral Braziliaanse toeschouwers! Allen overtuigd dat de titel al binnen was.
Alleen Uruguay kon zand in de motor gooien...En dat gebeurde ook, ondanks de enorme druk voor de Uruguayanen. Speler Julió Perez was zelfs zo zenuwachtig, dat hij tijdens het volkslied in zijn broek plaste. “Maar daar schaam ik me niet voor,” zo zei hij later.
Het duel verliep eerst volgens plan voor de Brazilianen. 1-0 voorsprong door Friaca...Maar Uruguay komt terug via Juan Schiaffino, 1-1. De winnende treffer was van Alcides Ghiggia: Uruguay wereldkampioen, Brazilië in tranen. Ghiggia zei over zijn historische daad: “Er zijn maar drie mensen die het Maracanã met één beweging stil kregen. Dat zijn Frank Sinatra, Paus Johannes Paulus II en ik.”
Eerlijk gezegd kan het mij niet zoveel schelen wie de Confederations Cup wint, maar ik hoop dat Maracanã ook nu weer een inspiratiebron zal zijn voor nieuwe verhalen voor een nieuwe generatie sportliefhebbers. Maar hoe mooi die verhalen ook zijn, die Braziliaanse oude wond gaat nooit meer dicht.
Humberto Tan voor BNR Sportzaken
15 juni 2013
