BNR In Alle Staten

BNR onderzoekt in aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen de ondernemerskansen in alle 50 staten.

Ga naar de interactieve kaart

In de Burgeroorlog (1861-1865) speelde Virginia de hoofdrol. De staten die zich verenigden in de Confederatie en zich afscheidden van de vanuit Washington geregeerde federatie, een soort Brexit avant la lettre, kozen Richmond, nu nog steeds de hoofdstad van Virginia, als hoofdstad van hun zuidelijke grondgebied. Zuid-Virginia was daarmee het machtscentrum van de conservatieve Democratisch partij, terwijl het noorden veel meer aanschurkte tegen de verlichte ideeën van de Republikeinen en hun leider, Abraham Lincoln. Ideologisch hebben de partijen stuivertje gewisseld, en nu is het zuiden van Virginia overtuigd Republikeins. Sterker nog: Barack Obama was de eerste president in dertig jaar die Virginia als Democratische buit binnenhaalde.

Virginia telt, als grensstaat tussen noord en zuid, een aantal belangrijke en bindende plekken: Arlington, met zijn indrukwekkende nationale en militaire begraafplaats, het Pentagon – ’s werelds grootste kantoorgebouw – en de gigantische thuishaven van de Amerikaanse marine, annex NAVO-commandocentrum in Norfolk.

Enige ironie is, bij de naam ‘Virginia,’ onvermijdelijk, zeker in een verkiezingsseizoen waarin seksuele escapades en schandaaltjes belangrijker lijken dan de politieke doelstellingen van de kandidaten. De staat ontleent zijn naam aan Elizabeth I, begin 17de eeuw, die nooit trouwde en de ‘maagdelijke koningin’ werd genoemd. Ironisch, omdat de geschiedenis van Virginia, waar zeven presidenten werden geboren, zindert van de presidentiële seksuele avonturen. In Alexandria, dat pal aan de zuidgrens van Washington ligt, had de eerste president, George Washington, een privéhuis, officieel om gasten die onderweg waren naar zijn officiële woning in Mount Vernon, dertig kilometer zuidelijker, gelegenheid te geven zich op te frissen. Ook zonder Twitter wist iedereen toen al dat het vaak dames waren die alleen arriveerden, en zich dan samen met George opfristen. Het huis, op 508 Cameron Street, werd in 1855 afgebroken, maar in 1960 herbouwd op de oorspronkelijke fundering, en met de originele bakstenen, die daarvoor werden opgegraven.

Thomas Jefferson, de derde president en auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring, geboren in Virginia en eigenaar van de plantage Monticello, lustte er ook wel koek van. Hij had een langdurige verhouding met een van zijn tweehonderd slaven, Sally Hemmings, waarbij hij zes kinderen had. Van één van de zes, Eston Hemmings, is dat in 1998 via DNA-onderzoek bewezen, van de vijf andere nazaten is door een onderzoeksteam van de Jefferson Foundation vastgesteld dat ook die band als bewezen kan worden beschouwd. Opmerkelijk is dat Jefferson, net als de zes andere eerste presidenten, slaven had, maar zich tegelijkertijd tegen het bezit van de ene mens door de andere uitsprak. Maar dat het mogelijk was een samenleving te creëren waarin verschillende rassen op gelijke voet en in harmonie leefden, betwijfelde hij.

Dossier Verkiezingen VS

Slavernij is niet de enige zwarte vlek op de geschiedenis van Virginia. Net als bijvoorbeeld Indiana, en North en South Carolina, had de staat een nagenoeg geheim programma om het volk raszuiver en geestelijk gezond te houden. Het was gebaseerd op dezelfde leer die universiteit van Heidelberg in de Duitse nazitijd ontwikkelde voor het kweken van een superras. Het navrante is dat de universiteit van Heidelberg daarvoor de theorie gebruikte van een Amerikaanse academicus, Harry Laughlin.

Tussen 1924 en 1979 steriliseerde de staat Virginia meer dan 7000 mensen, vooral als ze, naar de willekeurige maatstaven van deze of gene arts, wat aanleg of ontwikkeling betreft niet helemaal in orde waren. Ik interviewde een kinderloze vrouw, die in armoe leefde in een caravan. Ze groeide op als weesmeisje, en was op dertienjarige leeftijd zwanger geworden. De baby werd haar ontnomen, en kort daarop werd ze, op aanwijzingen van de weeshuisarts, geopereerd ‘aan haar blinde darm.’ Toen ze tien jaar later, inmiddels getrouwd, aan een gynaecoloog vroeg waarom ze niet zwanger werd, was het antwoord: omdat u bent gesteriliseerd. Uiteindelijk liep het nog aardig af: haar verloren zoon spoorde haar op, en in 2015 betaalde de staat alle slachtoffers van het sterilisatieprogramma 25.000 dollar schadevergoeding.