
Column Bert van der Veer | September
Ach, wat verlang ik naar september. Ieder jaar verlang ik naar september. Alles wordt dan weer normaal. Wat? Beter dan normaal.
Ach, wat verlang ik naar september. Ieder jaar verlang ik naar september. Alles wordt dan weer normaal. Wat? Beter dan normaal.
Er zal heus wel flink over vergaderd zijn. Zo’n beslissing neem je niet zomaar. Je bent wel een merk aan het opbouwen, je hebt wel een paleisrevolutie in gang gezet. En voordehandliggend was de keuze nou ook weer niet.
Ik kijk naar misdaadseries van matige kwaliteit, naar reality-series van laag niveau, zelfs wel eens naar Harry Mens, maar mijn werkelijke guilty pleasure is toch wel Dr. Phil.
Die maandag waren ze sterk van start gegaan met nabestaanden aan tafel. Nogal luguber (wat je wel wordt van veel Bijbel lezen) vroeg Andries Knevel zich af hoe iemand die uit de lucht is geknald en nog 10 kilometer neerstort ‘eraan toe zou zijn’.
Ik ben gevraagd voor De slimste, al twee keer. Ik heb daar niet lang over nagedacht. Absoluut niet! Reden? Totale angst voor een pijnlijke afgang. Het is niet erg dat ik niet weet dat H2O2 de chemische formule is voor waterstofperoxide, maar wel dat ik voor zeker vastloop in de Televizierring-winnaars van de afgelopen tien jaar. Ik, de tv-deskundige.
Soms heb ik het ergens moeilijk mee en dan weet ik niet waarom. Het is vaak ongemakkelijkheid. Zo mis ik geen seconde van VI Oranje vanwege het explosiegevaar. Wat ik bij Gordon en Gerard Joling vermakelijk vind vind ik echter bij Johan Derksen en René van der Gijp onwaardig. Maar welke maatstaven leg ik daarbij aan?
Willem van Kooten (alias Joost den Draayer) heeft eens iets gezegd als dat het beste liedje het liedje is dat nummer 1 staat in de hitparade. Kwaliteit wordt gemeten aan succes.
Ik heb toch nog enige vragen bij dat WK, hoor…
De tv-criticus valt in deze oranje getinte tijden niet te benijden. Het enige niet voetbal gerelateerde programma dat nog consequent scoort is Goede tijden slechte tijden, op weg naar de seizoenscliff, maar wat kun je daar mee?
Ik ben geen chauvinist, maar kijken naar sport wordt nou eenmaal een stuk leuker als het geladen wordt met wat vaderlandsliefde. Wat dat betreft werd ik verwend de laatste tijd. Na die magistrale eerste set van Kiki Bertens op Roland Garros ging de telefoon op 'stil’. Helaas…
In een kranteninterview deed RTL-programmadirecteur Erland Galjaard zo vrolijk mogelijk zijn beklag. Als zijn zenders serieus aan help-tv doen, slaat de verontwaardiging toe en krijgen ze steeds het verwijt dat het louter gemaakt wordt om geld te verdienen, terwijl de publieke omroep zich op dat terrein van alles kan permitteren.
Je stelt je zo’n vergadering toch voor. De cabaretiers zijn gestrikt, het uitzendtijdstip bepaald, het decor besteld. Nu nog een titel. Wat willen we jongens?
"In mijn achtjarig bestaan als regisseur van Pauw & Witteman heb ik één keer een incident meegemaakt. Een beleefde jongen stond op uit het publiek en vroeg waar de toilet was. Het bleek om een studentenweddenschap te gaan. Nee, dan troffen de makers van RTL Late Night het beter."
Ogenschijnlijk is er geen verband tussen drie newsevents van de afgelopen week:
Aan het ‘tableau de la troupe’, de selectie van De wereld draait door, is Peter R. de Vries toegevoegd om – zo droog dat er een hoge zuurgraad bereikt wordt – misdaadseries te fileren. Er klopt niets van, wist Peter R. eerder over The Killing en onlangs over de Nederlandse serie Smeris te melden.
Hoe vaak is de afgelopen jaren die goede, oude televisie al niet terminaal verklaard? Er is altijd wel weer ter ondersteuning een onderzoekje te vinden waarin staat dat het computergebruik onder 16-jarigen uit een-ouder-gezinnen in vinexwijken met maar liefst 6,7 procent is toegenomen.
Je kan honderd afleveringen van So you think you can dance of aanverwante programma’s kijken en je zal nooit zoveel spagaten zien als bij de aanloop naar de Gemeenteraadsverkiezingen.
Het is puur toeval, aldus Minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem in Pauw & Witteman, dat de presentatie van het Centraal Economisch Plan plaats vindt op 18 maart.
Patty Brard had het er maar moeilijk mee in Show Vandaag om 6 uur. Er was opwindend nieuws uit Utopia. Die ene, wiens naam ik niet onthouden heb, was met die andere, wier naam ik niet onthouden heb, onder de douche gegaan.
Mijn post-olympische depressie werd adequaat bestreden met de observatie van een stoelendans. Welke talkshows zouden in het naspel van de victorie aan de haal gaan met de schaatsvedettes?
Dat had ik nou niet verwacht van Nicolette van Dam. Ik ken haar als de vrouw die ’s ochtends haar huishouden runt, ’s middags een tv-programma maakt en ’s avonds een restaurant bestiert.
Het gebeurde tijdens de 3000 meter die Ireen Wüst won. De Russische Olga Graf had een fijne race gereden, ze zou er brons voor krijgen en opgelucht en op zoek naar wat meer lucht trok ze de rits van haar schaatspak tot net boven de navel naar beneden. Om zich enige seconden later te realiseren dat ze er niets onder aan had.
In Godsnaam: let the games begin. Het voorspel duurt nu al zo lang dat voor een hoogtepunt te vrezen valt.
Mij wordt nogal eens gevraagd kijkcijfers te voorspellen. Hoe denk je dat Utopia het gaat doen? Komt Pauw en Witteman ooit nog boven de miljoen? Zal De Wereld Draait Door kijkers wegtrekken bij RTL Boulevard? ‘Bel een helderziende,’ is mijn standaardantwoord dan.
Ik ben nieuwsmoe. Het is vloeken in de kerk, zo’n bekentenis op uw immer van nieuws hoogzwangere BNR, maar ik ben er helemaal klaar mee. Demonstraties in Kiev en Bangkok, ze doen maar. Vluchtelingenkampen voor Syriërs, ik zie het onbewogen aan. Zappend tussen Radio 1 en BNR overvalt mij een beschamende desinteresse.
Ik vind het gewoon zielig voor de homo’s. Niemand heeft de laatste tijd homo’s beledigd.
Het zijn moeiteloos de mooiste beelden die de televisie op het ogenblik te bieden heeft: Nederland van boven, het goed bekeken donderdagavondprogramma op Nederland 1.
Soms schaam ik mij man te zijn. Iedere maandag kijk ik daarom wel 2½ uur RTL 7. Dan schaam ik mij nog steeds, maar ben ik ook zo blij dat ik hier zit en zij daar.
Onvermijdelijk ging ik afgelopen week terug naar een onvergetelijke ervaring uit mijn jeugd: de actie Open het dorp. 24 uur lang was Mies Bouwman in de weer voor een gehandicaptendorp bij Arnhem.
Emotie hoort bij televisie. Televisiemakers beogen emotie los te maken bij de kijkers door emoties los te maken bij de deelnemers, de kandidaten, de slachtoffers. De juiste vertaling van tearjerkers is niet voor niets tranentrekkers.