
Opinie | Overheid versus Huawei
‘Boter op je hoofd hebben,’ kent u die uitdrukking? Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen week de samenwerking tussen Huawei met twee Amsterdamse universiteiten aanschouwde en de reactie van de overheid las.
‘Boter op je hoofd hebben,’ kent u die uitdrukking? Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen week de samenwerking tussen Huawei met twee Amsterdamse universiteiten aanschouwde en de reactie van de overheid las.
Citaat uit het FD: ‘Facebook en dochterbedrijf Instagram gaan optreden tegen stereotype afbeeldingen en video's van Zwarte Piet. Nadat een melding is gedaan, kunnen de sociale mediaplatforms besluiten om de afbeeldingen te verwijderen.’ De beslissing ontstond volgens Facebook na een maandenlang onderzoek waarbij het vooral draaide om blackface uitingen die een karikaturaal beeld van zwarte mensen schetst.
Ergens in de Netflix documentaire ‘Ahlete A’ wordt gezegd dat we allemaal gouden medailles verwachten van de turnsters. Niet alleen de trainer, dokter, fysiotherapeut, opa en oma willen dat prestaties worden geleverd, ook de bond, het Olympisch Comité en de sponsors willen goede sier maken.
Ik vroeg een collega wat hij vond van de managementmethode dat je ieder jaar 10 procent van de mensen in je team moet verversen. Ook als iedereen in je team een voldoende scoort, toch moeten de slechts scorenden een andere baan zoeken. Ik zag hem even denken: ‘ik vind dat eigenlijk wel goed,’ zei hij. Een discussie was geboren.
Er heerst een discrepantie tussen de manier waarop topsporters zich voorbereiden op Olympische Spelen en wat de ultieme olympische momenten zullen worden. We nemen Sven Kramer als voorbeeld. Een grotere schaatser heeft Nederland nooit gekend. Hij bereidde zich vier jaar voor op de komende twee weken. Het eerste jaar raakte hij geblesseerd, dat mocht geen ramp zijn.
Het absolute hoogtepunt van mijn week vond afgelopen dinsdagavond plaats. Ik bekijk zelden lineaire televisie, maar voor De Sportman en Sportvrouw van het Jaar-verkiezing maakte ik een uitzondering. Ik had dit televisieprogramma de laatste kwart eeuw overgeslagen. Echter, voor de editie van 2013 zat ik van 20:30 tot 22:10 op de bank, klaar om onze Nederlandse sporthelden geëerd te zien worden.
Angela Merkel en nog 34 andere wereldleiders zijn door de Verenigde Staten afgeluisterd. Dit bleek uit nieuwe onthullingen van Edward Snowden. Een Amerikaanse ambtenaar leverde de NSA de telefoonnummers. Heftige verontwaardiging volgde. Ik hoorde op de radio een inlichtingendeskundige verkondingen dat iedereen elkaar afluistert, dus we moesten ons niet druk maken.
En zo haalde Sven Kramer afgelopen week pagina 101 van Teletekst zonder dat hij daar een meter voor had hoeven schaatsen. Hij vond het een gemiste kans dat KNSB-voorzitter Doekle Terpstra niet naar huis is gestuurd door de ledenraad van de schaatsbond. ‘Vooraf is iedereen kritisch, maar na 1,5 uur staan de neuzen dezelfde kant op en iedereen blijft zitten. Dat is onbegrijpelijk. Sommigen zijn gewoon niet competent genoeg.’
Deze week ontmoette ik een meneer uit de financiële sector met een speldje op zijn revers. Met het speldje wilde hij uitdragen dat hij uitgaat van vertrouwen en niet van wantrouwen. Ik vertelde hem dat je geen speldje nodig hebt als je betrouwbaar bent. Ik zag hem denken…
De mensheid heeft een keuze. We gaan door zoals we nu doorgaan en dan sterven we uit of we zorgen dat we naar Mars kunnen.
Terwijl de helden op de fiets strijden om het roze in de ronde van Italië, strijden advocaten, bestuurders, journalisten en een arts om aandacht, geld en gerechtigheid. Zo hoeft de tot één jaar veroordeelde dopingarts Fuentes niet de gevangenis in. Vraagt dezelfde Fuentes nu 100 duizend euro voor een interview waarin hij de waarheid zal vertellen. Gaat de UCI tegen Fuentes in beroep. En ruziën Matthijs van Nieuwkerk en Mart Smeets over hoe stom je eruit kunt zien.
Ik keek naar Koninginnedag 2013, las een interview met onze oorlogsheld Marco Kroon en dacht aan Harry Mulisch. We beginnen met Harry Mulisch. Hij schrijft in “De ontdekking van de hemel’ over een denkbeeldige muur die dwars door de samenleving loopt. Hij noemt het de Gouden Muur.
Vaak zijn er fenomenen waarvan je denkt, wat moet ik ermee? Zo ontkwam je afgelopen week nauwelijks aan de soap rond Rafael van der Vaart, Sylvie van der Vaart, Zlatan Ibrahimovic, Guillaume Zarka en Sabia Boulahrouz. Voor wie het gelukt is om eraan te ontkomen: ze doen het met elkaar, ze hebben het met elkaar gedaan of ze gaan het met elkaar doen.
Het mooiste gesprek had ik deze week met de Chinese correspondent van de The Wall Street Journal (WSJ). We zaten in een lokaal eetcafé in Beijing. We spraken over de delicate balans tussen de economische groei van China en de (on)tevredenheid van zijn inwoners.
De onthulling van de week was dat minister van Financiën Dijsselbloem bij Pauw & Witteman bekende dat hij nog nooit van het woord ‘template’ had gehoord. Dat woord was aanleiding voor een schok op de financiële markten. Dijsselbloem zou het woord gebruikt hebben in een interview met de Financial Times en Reuters.
@MG_Koch twitterde vrijdagavond: “#VITV Genee vindt zichzelf erg grappig kennelijk. Ongelooflijke droplul! Die moet echt [… te grof]. Van Badr!!!!” Als mijn kijk op de wereld te positief wordt, breng ik mezelf terug naar realiteit door een hashtag van een televisieprogramma in de search box te tikken.
John Mackey (1953) studeerde filosofie en religie en startte in 1978 een winkel met gezond voedsel. Dit groeide uit tot Whole Foods Market. Zijn vermogen wordt geschat op 100 miljoen dollar.
Deze week werd ik dankzij de KLM bevestigd in drie overtuigingen. Mijn eerste overtuiging: ideeën zeggen niets, het gaat om executie. Een pratende eend met kleding slaat nergens op. Toch is Donald Duck best wel een succes gebleken. Met vogels varkens aanvallen, slaat nergens op, toch werd Angry Birds al meer dan een miljard keer gedownload.
Lance Armstrong mag zijn overwinningen houden. Afgelopen woensdag probeerden wielerkenners bij het RTL4-programma Tour du Jour mij ervan te overtuigen dat bedriegen bij de wielersport hoort.
Deze week mocht ik in de toekomst kijken. Ik was te gast op de prijsuitreiking van een zelfstandig gymnasium in het midden van het land. Zo’n school waar soms de helft van de leerlingen in een willekeurige klas ooit een Cito-score van 550 heeft gehaald.
Mijn vrouw stemt GroenLinks. Ze rijdt in een Toyota Prius. Ik stem VVD en rijd BMW. We zijn al lang samen. Privé rijd ik in de Prius van mijn vrouw, omdat ik anders netto een kleine € 800,- per maand moet betalen aan de overheid, vanwege de fiscale bijtelling van mijn auto.