Nog meer gerommel binnen de Partij van de Arbeid. De plotselinge draai van PvdA-factievoorzitter Diederik Samsom over het boren naar schaliegas liet gister niet alleen de oppositie verbijsterd achter. Ook zijn partijgenoot Jan Vos, woordvoerder op dit dossier, bleek compleet verrast.
Volgens de Franse filosoof Michel Foucault (1926-1984) zijn wij zelf verkozen gevangenen. Ons leven speelt zich af in een panopticon: een koepelgevangenis waarin wij door de overheid voortdurend in de gaten worden gehouden.
Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die niets hebben met de samenleving. De meesten voelen zich prettig als onderdeel van een groter geheel en zien in dat voor niets de zon opgaat. Een ieder draagt graag zijn steentje bij voor de lieve vrede.
Ook tijdens de herfstvakantie kreeg ik Zwarte Piet niet uit mijn hoofd. Zelfs uitwaaien op Terschelling hielp niet. Hoe graag ik ook wilde dat zij ophield, de kwestie bleef maar doorzeuren.
Het beginnen van een nieuwe politieke partij is als fikkie stoken met propaangas: de kans op totale chaos is levensgroot.
Het grote probleem van de vakantie is dat ze eindigt. Na een idyllische periode van rosé in een hangmat en zwembadbommetjes met zoonlief, is the day after altijd een ware beproeving.
Mijn kinderen zouden gillend gek worden bij een opvoeding volgens protocollen.
Nu Den Haag met reces gaat, is het tijd voor een tussenstand.
De pensioenpremies gaan steeds verder omhoog, en we krijgen er steeds minder voor terug. Dat blijkt uit berekeningen van het Financieele Dagblad. We gaan op zoek naar een alternatief pensioenstelsel.
Kinderen die als zombies naar een beeldscherm staren en niet meer buitenspelen, dat is zo’n beetje het beeld dat opdoemt uit de negatieve reacties op de iPad-scholen.
Juist politici die openlijk een afkeer hebben van populisten, geven vaak genoeg redenen om er zo snel mogelijk op te stemmen. Ad Melkert paste in die categorie. De arrogantie waarmee hij Pim Fortuyn bejegende, zal zelfs verstokte socialisten in de armen van de Rotterdamse professor hebben gedreven.
Toen L.A. The Voices het verkiezingspodium van de VVD betraden, werd een kritieke grens overschreden. Waren Wiegeljasjes en Pauwrokken al nauwelijks een toonbeeld van goede smaak, met het optreden van dit gezelschap bereikten de liberalen een zeer bedenkelijk niveau.
Scheermesjes inslikken, kiezen uitdraaien met een broodmes, het hoofd stukbonken op een muur, geboeid de polsen doorbijten. Het zijn details als deze die in je hoofd blijven rondspoken na een werkbezoek aan de gevangenis.
Vandaag is het 11 jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord. Zijn politieke erfenis wordt vaak teruggebracht tot zijn hang naar populisme en zijn afkeer van het multiculturalisme. Maar dat zijn verwrongen voorstellingen: Fortuyn had zijn ideeën zelf ontwikkeld en aan spruitjeslucht een stinkende hekel.
De anti-pestwet is een brevet van politiek onvermogen. Hij doet precies het tegenovergestelde waarvoor hij bedoeld is: maatschappijtje pesten.
Hoewel wij het imago hebben van eigenwijs zijn wij eigenlijk conformistisch. Dat besef drong tot mij door op 3 juli 2008.
Wanneer grenzen op grote schaal worden overschreden komt de verantwoordelijkheid altijd van twee kanten: van degene die de regels schonden als ook die de overtredingen toestonden. Hoe grootschaliger de corruptie des te groter de verantwoordelijkheid van de institutionele handhaver. Hij bewaakt de grenzen ter bescherming van degenen die wel de spelregels volgen en ter bescherming van de maatschappelijke orde.
Als zelfs de helft van GeenStijl-bezoekers instemt met de monarchie heeft Beatrix het goed gedaan.
De verontwaardiging op Twitter over de breuk tussen Sylvie en Rafael van der Vaart als item in het NOS Achtuurjournaal was volkomen terecht en niet gemakzuchtig, naïef of hypocriet.
Memorabel was de toespraak van president Obama bij de dodenherdenking van Newtown. Hij was een hartenkreet: als je niet eens kinderen kunt beschermen dan faal je als samenleving op het meest basale niveau.
Curaçao heeft een politieke primeur te pakken. Formateur Glenn Camelia van de partij Pueblo Soberano heeft overeenstemming bereikt met twee andere partijen (PAIS, PNP) en een onafhankelijk parlementslid over een zogenaamd ‘takenkabinet’.
“Meneer Rutte, kunt u dat bevestigen? Er gingen geruchten op twitter dat u uw pak en das op elkaar had afgestemd.”
Het verkiezingscircus lijkt al weer een eeuw geleden als we de juichende berichten over de formatie lezen. Samsom en Rutte zijn opeens gabbers en smeden een regeerakkoord waar zij met gemak de vier jaar zullen gaan halen.
Na het mislukte Catshuisberaad sprak Den Haag en masse haar vertrouwen uit in de kiezer als scherprechter van de ontstane impasse.
Verkiezingscampagnes geven politici een vrijbrief om ongegeneerd de Apocalyps aan te kondigen. Zij houden de burger voor, dat er onvermijdelijke veranderingen op stapel staan.
Hoewel de campagne plaatsvindt in een tijd van grote onrust heeft Mark Rutte geen haast. Hij speelt verstoppertje, want kan eigenlijk alleen maar verliezen.
Al voordat ik begon met optredens voor BNR bezocht ik graag het naastgelegen Dauphine. Het fijne aan dat café-restaurant is dat er veel normale zaken vanzelfsprekend zijn.
Het optimisme van Mariëtte Hamer in het Volkskrant-interview van deze week deed onwaarschijnlijk aan. Hamer stelde dat de PvdA nog altijd de grootste partij kan worden, ondanks de zeer matige peilingen.
Emile Roemer ziet geen enkel heil in een nieuwe gedoogconstructie. Een partij die roept wat ze wil, maar geen verantwoording hoeft af te leggen, dat vindt de SP-leider helemaal niks.
Op het eerste gezicht lijkt Mark Rutte slechts een Europese draaikont: in de Tweede Kamer stelt hij zich op als Euroscepticus, maar even later in Brussel accepteert hij achteloos maatregelen voor een bankenunie. De verklaring hiervoor lijkt strategie: Rutte moet anticiperen op druk van rechts (Wilders), als ook meedoen in de strijd om het premierschap (Roemer).